Het is de derde Adventszondag. Advent wordt vaak een tijd van inkeer en bezinning genoemd. Daarnaast is het ook een wachttijd. En een wachttijd heeft in feite iets van niets doen. Normaal gesproken kan dat in onze samenleving onmogelijk samengaan met onze voorbereidingen op het naderende Kerstfeest. Normaal gesproken…, ja. Maar wat is er dit jaar nog normaal? Nietsdoen is plotseling meer normaal dan iets ondernemen, dan je voorbereiden, dan alle drukte die we zo gewoon waren in het pre-coronatijdperk.
Nu hang je thuis voor de buis, want je koorrepetitieavonden gaan nog steeds niet door. Nu ben je geregeld doelloze aankopen aan het doen via internet. Zo doelloos dat zelfs meneer Bol.com zich er een beetje voor schaamt. Maar ja, het aantal bestuursvergaderingen van je sportvereniging is drastisch verminderd en gaat alleen nog via Zoom, of zo. Nu rommel je thuis maar wat zinloos aan, want uitgaan met je vrienden of even lekker uit eten is er nog steeds niet bij. Dan is ook nog Advent een tijd geworden van niets doen. Zinloos, doelloos, verstrooid wat aanrommelen, nietsdoen, allemaal vormen van luiheid. Gedwongen luiheid, dat wel, maar toch luiheid. En zegt de wijze Spreukenschrijver niet dat luiheid tot slavernij leidt?
Gepubliceerd op: 12-12-2020
